Afscheid van Inge – Delta Safari

Op 14 augustus hebben we afscheid genomen van Inge Hagens. Een week eerder overleed zij aan een ongeneeslijke ziekte. Tijdens de afscheidsdienst in de St Bonifatiuskerk in Almere bleek wat Inge voor heel veel mensen betekent heeft. Een actieve en betrokken vrijwilliger, die ondanks haar broze gezondheid voor veel mensen en organisaties klaar stond met goede ideeën, inzet, betrokkenheid en humor. Dat ze veel gedaan heeft voor de lokale Vogelwerkgroep, veel telwerk deed en coördineerde voor Sovon en Staatsbosbeheer wisten we al. Maar dat ze net zoveel tijd en energie, die ze zo schaars voor handen had, stak in de lokale afdeling van de EHBO vereniging en buurthuis de Draaikolk was nieuw voor ons. Natuurlijk zei ze er wel eens iets over, maar dat ze daar ook een belangrijke rol speelde bleek tijdens de afscheidsdienst. Inge zal op veel plekken gemist worden.

Wij gaan Inge vooral missen als gids tijdens de zeevogeltochten en de trips naar de Farne eilanden. Inge is al snel na de start van Delta Safari als gids aangesloten bij onze club. Ze hield ervan om op zee te zijn. Het is dan ook niet vreemd dat onze eerste kennismaking was tijdens een driedaagse pelagic met het voormalige Pterodroma Adventures. Een heftige tocht op de Noordzee waarbij menig deelnemer over de reling hing. Maar Inge zorgde ervoor dat iedereen de aandacht kreeg die ze nodig hadden. Toen ik vertelde dat we met Delta Safari ook zeevogeltochten organiseerden, bood ze zich spontaan aan om ook bij ons te komen chummen. Voor de niet-zeevogelaars; chummen is met visafval vogels achter de boot lokken. En in dat chummen was Inge een ster. Ze verdiende daarmee bijnamen als ‘onze chum-chick’ of ‘chum-o-master’. Inge was één van de weinige mensen waarmee ik in de auto onderweg naar Zeeland rustig een half uur kon filosoferen over het beste chum-recept. Of op de terugweg euforisch aan elkaar konden vertellen hoe dicht bij de Jan-van-genten deze keer wel niet waren geweest. “Hoorde je ze kekkeren!”

Maar Inge had niet alleen aandacht voor de vogels. Ook de deelnemers van onze tochten werden door haar goed in de gaten gehouden. Terwijl ik nog niet eens gezien had dat er mensen last hadden van zeeziekte, had zei ze al voorzien van tips, een kopje thee of gewoon een beetje aandacht. Zo stond ze altijd klaar voor anderen en vergat ze soms dat ze zelf een beetje rustig aan moest doen.

Zoals gezegd had Inge een broze gezondheid. Ze verzamelde ziektes zoals ’twitchers’ zeldzame vogels verzamelen. Ze dealde vaak met meerdere aandoeningen tegelijk en moest zuinig zijn met haar energie. Maar als wij voorstelde om een keer over te slaan, kwam er ‘iets’ in haar naar boven. “Maar hier doe ik het allemaal voor. Ik ga gewoon mee!” Einde discussie. Ze genoot van zo’n dag op zee, ondanks dat ze dan later vertelde dat ze wel drie dagen plat had gelegen om bij te komen.

Begin dit jaar vertelde Inge ons dat ze ongeneeslijk ziek was. Terwijl ze in het najaar nog mee was geweest op een mini-cruise naar Noorwegen en met een zeevogeltocht, was ze zich tegen het einde van het jaar veel slechter gaan voelen. Het bleek dat de artsen haar nog maar een beperkte levensduur voorspelden. Inge bleef echter positief en had de redenering “Mijn lichaam is zo anders dan anderen, dit zal ook wel weer anders aflopen. Als ik me beter voel, wil ik graag mee naar de Farne eilanden om te gidsen”. Helaas werd het niet beter. De ziekte en de behandeling kosten haar veel energie. Maar haar wens om nog een keer naar de Farne eilanden te gaan was duidelijk. We hielden een plekje voor haar vrij.

Na wat overleg stelden we samen een datum vast. Ze beet zich er in vast en deed er alles aan om precies in die week genoeg energie te hebben om aan de tocht te beginnen. Toen ook de artsen groen licht gaven, haalde ik Inge en haar vriend Jeroen op in Almere. Op naar de Farne eilanden!

Het werd een emotionele tocht. Terwijl het gidsenteam er voor zorgde dat de andere deelnemers een mooie tocht hadden, beleefden we de momenten met elkaar extra intens. Soms vloeide er tranen omdat we wisten dat dit de laatste keer zou zijn samen met Inge. Wat dan bruut werd onderbroken door de droge opmerking van Inge; “Hé jongens, ik ben er nog hè!”

Toen ik 12 jaar gelden startte met Delta Safari had ik me niet kunnen bedenken dat dit soort momenten er ook bij horen. Nu ik tijdens de afscheidceremonie van Jeroen hoorde hoe betekenisvol deze laatste tocht voor Inge én Jeroen is geweest, ben ik alleen maar blij dat we hier als club aan hebben kunnen bijdragen.

We gaan Inge missen op zee. Komend najaar en nog jaren daarna zullen we aan haar denken als we een klont visafval in zee gooien, als er een Jan-van-gent vlak langs de boot scheert of als we rond de Farne eilanden varen in Engeland.

We wensen Jeroen, familie, vrienden en bekenden van Inge veel sterkte de komende tijd.

Marko Oudenaarden (eigenaar en oprichter Delta Safari)